De titel, het omslag. Het is duidelijk dat dit boek in het teken staat van eten. Bij het lezen van de achterflap wordt ook al verwezen naar eten, naar worst met appelmoes, pralines, rauw vlees en noordzeesalade. Na het lezen van dit boek stond ik bij een viskraam om een bakje kibbeling te kopen. Iets dat we eigenlijk nooit doen en daarom des te lekker! Maar tijdens het wachten keek ik rond om te zien welke producten ze verder nog hadden en daar zag ik het: noordzeesalade. Voor het lezen van dit boek had ik hier nog nooit van gehoord. Na het lezen van dit boek bracht het gemengde gevoelens naar boven. Over pralines overigens ook. Lees vooral verder als je benieuwd bent naar mijn leeservaring.
Varkensribben
Marieke slaapt al dagen in een huurauto aan de vaart. Net toen ze de was wilde doen, zette haar jeugdliefde haar op straat. Ze raakte haar kleren kwijt, haar huis, en ook zichzelf.
De zomer wordt steeds warmer. Ook in het rust- en verzorgingstehuis waar ze als verpleegster de ochtenddienst doet. Door problemen bij de verhuizing van het oude naar het nieuwe, modernere gebouw, blijft Marieke alleen achter in de hitte met de bejaarden. Maar zolang ze niet teveel nadenkt, komt alles wel goed.
Niet aan gehaktballen denken. Niet aan de wegkwijnende bejaarden. Niet aan die ene bezoeker die ze naar zijn huis volgde. Niet aan hoe ze opgroeide. Niet aan worst met appelmoes. Niet aan pralines. Niet aan rauw vlees en noordzeesalade. Dan komt alles goed. Toch?
Pralines
De spiegelei op het omslag. Varkensribben als titel. Pralines en worst met appelmoes op de achterflap. Als lezer ontkom je er niet aan dat in dit boek eten centraal staat. Deze producten krijgen dan ook na het lezen van dit boek een andere lading, een andere dimensie. Zoals Lies van @belgianreads het mooi verwoordt: ‘Ik zal nooit nog op dezelfde manier naar een doos pralines kunnen kijken na het lezen van Varkensribben van Amarylis De Gryse’.
Je volgt Marieke, een vrouw die in haar auto woont. Een vrouw die werkt in een bejaardentehuis waar een hoop veranderingen plaatsvinden. Een vrouw die op de vlucht is voor haar verleden, maar er tegelijkertijd ook in blijft hangen. Een van de eerste eigenschappen die mij te binnen schieten als ik aan Marieke denk is passiviteit en iemand die haar kop in het zand steekt. Maar ook haar geduld, zeker richting de bewoners van het tehuis waar ze werkt. Jaloers is een groot woord, maar ik heb altijd erg veel bewondering voor mensen die geduldig zijn.
Door middel van flashbacks kom je er beetje bij beetje achter waarom Marieke in haar auto woont en waarom eten zo’n belangrijke rol in haar leven speelt. Door die complexiteit – en de complexe relaties in haar omgeving – krijgt het verhaal toch een soort diepte. De passiviteit komt tot uitdrukking in het feit dat het leven, haar leven, Marieke overkomt. Misschien overvalt het haar zelfs. Ze gaat met de flow mee, ze lijkt zelf weinig invloed te hebben. Ergens was dat een van haar eigenschappen waar ik mij als lezer aan ergerde. Maar ik vind het juist interessant om boeken te lezen over mensen waar ik mezelf niet per se in herken, want dan leer je dit soort zaken over je zelf kennen.
De situaties die zich voordoen op haar werk vind ik schrijnend, want je weet dat dit geen pure fictie betreft. Misschien niet per se deze specifieke situaties, maar wel het tijdtekort en de ontmenselijking van mensen in bejaardentehuizen. In dat opzicht stipt de schrijfster bepaalde, toch wel wringende, zaken aan. Ook het omgaan met gevoelens, of het gebrek daaraan zorgen voor lastige en complexe situaties, omdat je toch met de gevolgen met omgaan. Dit wordt op een subtiele wijze gebracht door de schrijver. Ik kan de schrijfstijl waarderen. Ik vind het tof dat ik ondanks dat ik al redelijk snel een oordeel over Marieke klaar had liggen, dit boek mij dwong om verder te kijken. Om het te ‘ervaren’ in plaats van weg te kijken. Om deze reden is dit boek toch een beetje onder mijn huid gekropen en dat vind ik bijzonder.
★★★★☆
Auteur: Amarylis de Gryse
Uitgever: Uitgeverij Prometheus
Verschijningsdatum: 31 augustus 2020
Aantal pagina’s: 222
Ik wil Uitgeverij Prometheus bedanken voor dit recensie-exemplaar.
Geen berichten