Non-fictie · 28-05-2020

Heb je nou al een vriend? | Marie Lotte Hagen & Nydia van Voorthuizen

In het kader van de reeks Moeder worden anno 2019, leek het boek Heb je nou al een vriend? een mooie aanvulling, omdat het een breder perspectief aanspreekt over stereotypering en zaken waar je als vrouw tegenaan loopt. Kwesties die voor vrouwen heel normaal zijn (zoals nagefloten worden & ongevraagd betast worden, want ze vraagt er zelf om met zo'n kort rokje) zijn eigenlijk helemaal niet normaal. Waarom vinden we het dan wel normaal dat vrouwen dit moeten ondergaan? Dit boek brengt dit aan het licht en geeft, op humorvolle wijze, tips hoe hiermee om te gaan.

Synopsis

"Heb je nou al een vriend?"

"Zou je dat wel doen?"

"Draaf je niet een beetje door met dat feminisme?"

"Pssst, meisje! Pssst!"

Je hebt het vast weleens meegemaakt: je bent op en familiefeestje / in de kroeg / zomaar op straat en iemand stelt dé vraag waar jij totaal niet op zit te wachten. Of maakt die opmerking die je echt al honderd keer hebt gehoord. Als je dat helemaal zat bent, dan is dit boek voor jou. Marie Lotte en Nydia zijn er namelijk behoorlijk klaar mee, en geven voor eens en altijd antwoord op 50 vragen en opmerkingen waar je als vrouw van deze wereld mee moet dealen.

Heb je nou al een vriend? Marie Lotte Hagen & Nydia van Voorthuizen

Recensie

Dit boek is onderverdeeld in verschillende hoofdstukken, te weten Feminisme, Jongens tegen de meisjes, Dit werkt niet, In de kroeg of gewoon op straat, #Metoo, Bemoei je met je eigen lichaam, Kerst met de fam & Kids.

Na elk hoofdstuk wordt iemands verhaal gedeeld, bijvoorbeeld Shit waar Alice mee moet dealen. Dit sluit dan aan bij het hoofdstuk waar dit onder valt.

Per deel worden verschillende stellingen behandelt, om de lezer te provoceren. Deze stellingen zijn - helaas - erg on point. De schrijfsters reageren hierop met humor en sarcasme, met een onderliggende serieuze boodschap. Je merkt als lezer ook dat ze veel onderzoek hebben gedaan, zowel op journalistiek vlak, maar ook feitelijk komen ze met sterke argumenten.

De schrijfsters benaderen de kwesties niet alleen maar van de 'negatieve' kant, maar halen ook feiten aan die 'positief' zijn. Zoals bijvoorbeeld over de TU/e. In juni 2019 stelde deze universiteit een vrouwenquotum in. De reden was dat zij in 2018 het kleinste aantal vrouwelijke hoogleraren telde van alle universiteiten in Nederland. De TU/e besloot dat vacatures voor zes maanden uitsluitend open voor vrouwelijke sollicitanten ging. Na die zes maanden zou het voor iedereen toegankelijk zijn. Dit deed nogal veel stof opwaaien. Reacties als: 'Dat is discriminatie' en 'Je wilt toch niet alleen aangenomen worden omdat je een vrouw bent?' weerleggen de schrijfsters als volgt: 'Je wilt toch ook niet NIET aangenomen worden omdat je een vrouw bent? Dat is blijkbaar wel wat er nu gebeurt'.

Een ander voorbeeld wil ik je niet onthouden. Hoe vaak heb je als vrouw wel niet de opmerking gehoord: 'Ben je ongesteld ofzo?'. Nydia en Marie Lotte schrijven hier het volgende over: 'Als er dan zo nodig een verklaring moet komen, waarom moet die dan worden gezocht in een typische vrouwenkwaal?* We vragen toch ook niet hoe het staat met de zwammertjes als een man mensen staat af te blaffen? 'Heb je zwak zaad ofzo?'. Dat zou niet alleen heel raar zijn, het is vooral te persoonlijk. Een ander heeft daar nul, niks, nada mee te maken'.

Ondanks dat alle voorbeelden die worden gegeven onbetwistbaar raak zijn, is de manier waarop dit wordt gepresenteerd voor mij iets teveel over de top. Het sarcasme waarmee de zaken worden besproken is erg aanwezig en soms heb ik het idee dat deze aanpak een averechts effect heeft. Als we als vrouwen gelijkwaardigheid willen is het niet per se noodzakelijk dat we hen op dezelfde manier behandelen zoals vrouwen nu worden behandeld.

Het is heel belangrijk om voor gelijkwaardigheid in de bres te springen, alleen weet ik niet of we - wij vrouwen - op deze manier serieus worden genomen.