Thriller · 20-07-2020

Zullen we het liefde noemen? | Tine Bergen

Een psychologische thriller, prijkt op de omslag van dit boek Zullen we het liefde noemen? van Tine Bergen. Het werd weer eens tijd! Waar ik 'vroeger' voornamelijk thrillers las, is dat tegenwoordig een ander verhaal. Maar met de zwoele zomeravonden in aantocht is een goede thriller erg fijn. Zo eentje waar je helemaal in verdwijnt en die je eigenlijk niet weg kunt leggen. Was dit zo'n thriller voor mij? Je leest het in deze recensie!

Synopsis

Esther houdt van haar man Stef en van haar kinderen, uiteraard. Ze houdt van haar vader, al zou ze dat soms liever niet willen. Want houdt haar vader wel van haar? En hoeveel houdt Esther van die andere man, Jack?

Wanneer haar achtjarige zoon Linus de overbuurman doodrijdt, wijst alles eerst op een ongeluk. Dat gelooft Esther toch. Maar is dat wel zo? Want die overbuurman is ook wel de leerkracht die Linus vorig schooljaar het leven heel erg zuur maakte. De inspecteur die op de zaak wordt gezet doet zijn werk grondig, dus rest Esther geen andere keuze dan dit zelf ook te doen. Al moet ze daarvoor haar eigen leven wel heel scherp onder de loep nemen.

Van hoeveel mensen kun je tegelijkertijd houden? En hoeveel doe je voor de mensen die je graag ziet?

Recensie

Dit verhaal begint met het feit dat de auto van Stef (Esther's man) de overbuurman aanrijdt, vlak nadat Stef snel de auto uit is gegaan om zijn vergeten portemonnee op te halen. Hun zoon, Linus, zat op dat moment nog wel in de auto. De auto stond op een helling en reed naar voren, richting het bankje waar de overbuurman Dieter op dat moment een lolly zat te eten. Alles wijst op een ongeluk. Maar is dat wel echt zo?

Dit boek bestaat uit korte hoofdstukken en er zijn veel sprongen tussen het heden en het verleden. Het heden beslaat de situatie na het ongeluk en het verleden gaat voornamelijk over hoe Esther is opgegroeid met haar ouders en haar zus Klaar. Soms voelde deze fragmenten uit het verleden een beetje random. Op sommige punten miste ik de samenhang/reden van deze terugblikken voor het hoofdverhaal. Op andere momenten snapte ik juist erg goed waarom bepaalde terugblikken werden beschreven, zodat de lezer de personages net iets beter kan begrijpen.

De spanning wordt op een bijzondere manier opgebouwd. Vanaf het begin van het verhaal weet je wat er is gebeurd: de auto van Stef, waar Linus op dat moment in zat, rijdt de overbuurman Dieter aan, die vervolgens hierdoor komt te overlijden. Dat is vanaf het begin een gegeven, dus het is een andere spanning dan in de meeste thrillers, waar de dader vaak tot het einde nog onbekend is. Maar hoe precies de vork in de steel zit, dat weet je pas echt nadat je de allerlaatste bladzijde hebt gelezen. Een subtiele plottwist zorgt voor geloofwaardigheid en maakt dit een echte psychologische thriller in mijn ogen. Het is de fijngevoelige manier waarop je als lezer steeds verder in het verhaal wordt gezogen en waarbij je het boek niet aan de kant kan leggen, terwijl er misschien feitelijk geen 'spannende dingen' gebeuren. Het gaat met name om de nasleep van een ernstige gebeurtenis en dit heeft de schrijfster op een pakkende manier weten te beschrijven.

De verschillende elementen die in dit boek naar voren komen, zoals een moeilijke relatie met een vader en moeder, de perikelen die bij een huwelijk horen en de zorg voor kinderen worden op een realistische manier samen verweven, waardoor het lijkt alsof je een exclusief kijkje in de keuken krijgt van wat op het oog een normaal gezin lijkt. Ongelukken gebeuren overal en zijn soms niet te voorkomen. Dit boek zet je aan het denken wat hiervan de implicaties zijn voor jezelf en voor je directe omgeving. In het begin had ik een bepaalde mening gevormd over het ongeluk, maar gaandeweg zag ik het toch minder als 'zwart-wit', maar kwamen de nuances naar voren. Ik vroeg mezelf af: 'Wat zou ik hebben gedaan in Esther's situatie?'. Ik denk dat je dat pas echt weet, wanneer je zelf in die situatie terecht komt. En laten we hopen dat dat nooit gebeurt.