YA · 14. april 2019

Wat zou Martin doen? | Nic Stone

Dit interessante YA boek kreeg ik van Best of YA books. Het is mijn eerste YA boek waar bij racisme de hoofdrol heeft. Nic Stone is ook de auteur van Zij en ik, haar eerste YA boek.

Ik wilde dit boek graag lezen, omdat ik meer diversiteit in boeken wil zien en ik goede verhalen had gehoord over het boek Zij en ik. In dit artikel lees je wat ik van Wat zou Martin doen? vind!

1e indruk

Een kort, maar krachtig verhaal over hoe het is om als donkere jongen op te groeien. De ongelijkheid is nog steeds, helaas, aanwezig. Ondanks dat in het verleden mannen als Martin Luther King veel teweeg hebben gebracht, zijn er tot op de dag van vandaag veel oneerlijkheden en ongelijkheden. Dit heeft mij wel aan het denken gezet, ook wat betreft mijn eigen positie. Als wit meisje, opgevoed in Nederland, heb ik hier weinig tot niet mee te maken. Des te meer reden om meer van zulke boeken te lezen!

Synopsis

Justyce McAllister haalt hoge resultaten op school, is aanvoerder van de debetclub en hij mag volgend jaar naar Yale. Maar dat doet er allemaal niet toe als een politieagent handboeien rond zijn polsen sluit. Uiteindelijk wordt Justyce weer vrijgelaten, zonder verdere aanklachten (en ook zonder excuus), maar het incident houdt hem bezig. Nu hij verhuisd is naar een betere wijk, wordt hij nog steeds lastiggevallen door de jongens uit zijn oude buurt en hij voelt zich ook niet welkom in zijn nieuwe klas. De enige uitzondering is Sara Jane, Justyce's knappe - en witte - debatpartner, van wie hij wenste dat hij haar niet zo leuk vond. Op een dag rijdt Justyce samen met zijn beste vriend Manny rond in de auto - raampjes open, muziek hard aan. Dat valt niet in goede aarde bij de automobilist die naast hen staat te wachten voor het stoplicht. Maar zijn twee brutale jongens die het volume net iets te hard zetten reden genoeg om een wapen te trekken?

Recensie

Justyce heeft de hoofdrol in dit boek - een donkere jongen, die op een goede, maar vooral 'witte' middelbare school zit en in de debatclub zit. Samen met zijn vriend Manny, die ook donker is, maakt hij veel plezier. Manny heeft daarentegen ook blanke vrienden en die vriendengroep zorgt voor wat spanning tussen hen en Justyce.

Je volgt eigenlijk een doodnormale tiener die zijn plek aan het zoeken is in de wereld. Welke universiteit wil ik naar toe? Welke studierichting past bij mij? Wie zijn mijn vrienden? Wat is mijn achtergrond? Vooral dat laatste staat centraal in dit boek: Justyce worstelt met zijn donkere achtergrond.

Dit is een aspect wat mij onbekend is; ik heb hier zelf nooit mee hoeven dealen. Des te belangrijker vind ik het daarom om hierover te lezen en mezelf in te verdiepen, want voor heel veel mensen is dit wel de orde van de dag. Iets waar ze zich elke dag tegen moeten wapenen.

Qua schrijfstijl vond ik de afwisseling leuk, je volgt het perspectief vanuit Justyce, je leest tussendoor een soort van transcripten over gesprekken in de klas, je leest de brieven die Justyce aan Martin schrijft. Die combinatie vind ik fijn en zorgt voor wat meer diepgang.

De scène waarbij Manny en Justyce in de auto zitten en de andere automobilist een wapen trekt, kwam wat rommelig en chaotisch op mij over. Het stopte best wel abrupt. Ergens begrijp ik dit, want dit is niet de focus van het boek. Binnen de context dat het om een YA boek gaat is het geen probleem voor mij.

Het einde voelde ook wat afgeraffeld, je neemt als lezer echt sprongen in de tijd. Het boek is qua lengte vrij compact, het had dus wel wat mooier en uitgebreider afgerond kunnen worden.

Er worden zeer belangrijke onderwerpen aan de kaak gesteld, wat ik erg kan waarderen! Daarnaast zullen alle tieners zich in bepaalde dingen herkennen waar ook Justyce mee worstelt: je eigen ik vinden. Dit boek krijgt daarom 4 sterren van mij! Een must read voor iedere jongere.