Thriller · 05-05-2019

Schaduwman | Phoebe Locke

Als je de cover van Schaduwman van Phoebe Locke (een pseudoniem van een bekende Britse auteur) ziet, krijg je gelijk een creepy gevoel. De achterflap doet vermoeden dat het verhaal op het randje van horror zit, op zoek naar 'de lange man' in een donker bos. Ik was gelijk geboeid.

Ik kan al gelijk verklappen dat ik dit boek in een mum van tijd uit had; ik kon hem letterlijk niet wegleggen. Gelukkig sliep ik die nacht niet alleen, want dat had ik denk ik niet gekund. Overal hoorde ik gekraak in huis; zou 'de lange man' mij komen bezoeken? Ik wil uitgeverij HarperCollins Holland bedanken voor het opsturen van een recensie-exemplaar!

1e indruk

De verschillende manieren waarop dit verhaal wordt geschreven, namelijk via een dagboek, flashbacks vanuit verschillende personages en sms-berichtjes, vond ik heel interessant. Het zorgde ervoor dat mijn aandacht heel goed bij het verhaal werd gehouden. In eerste instantie kon ik geen verband leggen tussen de drie verschillende verhaallijnen/gebeurtenissen. Pas aan het einde van het boek viel het kwartje.

Schaduwman is een sterke thriller, met een psychologisch tintje, wat mijn aandacht tot de laatste bladzijde heel goed wist vast te houden.

Synopsis

Ze zochten een verhaal. Ze vonden een nachtmerrie.

Dertig jaar geleden trokken vier meisjes een donker bos in, op zoek naar de schaduw die ze 'de lange man' noemden.

Tien jaar later verdween een jonge moeder, haar man en pasgeboren dochter achterlatend.

Nu wordt diezelfde dochter verdacht van moord.

De huiveringwekkende geheimeen die deze drie gebeurtenissen met elkaar verbinden zullen eindelijk aan het licht komen...

Recensie

Ik houd van creepy thrillers, het is als het kijken naar een horror film. Je weet dat het spannend is, maar toch kun je niet wegkijken. Zo ging dat ook bij dit boek. Ik vond het oprecht spannend en ik kon het boek dan ook met geen mogelijkheid wegleggen. Dit resulteerde in het feit dat ik het boek in een mum van tijd uithad. Een verademing, het was al weer even geleden dat ik op zo'n manier een boek las.

Een sterk punt aan dit boek zijn de drie verschillende verhaallijnen die zich afspelen in verschillende tijden. Je gaat 30 jaar terug in de tijd en leert de jonge Sadie kennen. Ook volg je Sadie als ze wat ouder is en studeert (en onverwachts zwanger raakt). Daarnaast volg je de dochter van Sadie, berucht vanwege een misdaad waar ze voor is vrijgesproken. Wie ze heeft vermoord, blijft tot het einde onbekend.

De connectie tussen deze verhaallijnen wordt naarmate het boek vordert - en dan met name aan het eind - pas echt duidelijk. De onwetendheid daarvoor zorgt voor een mysterieuze vibe waar ik wel van houd.

De reden waarom Sadie kort na de geboorte van Amber verdwijnt, vond ik een beetje ongeloofwaardig overkomen. De diepgang over 'de lange man' en datgene waar Sadie mee worstelt komt - naar mijn idee te laat - pas aan bod. Aan de andere kant zorgt dit er ook voor dat de lezer blijft doorlezen. Je moet gewoon weten wat er toen is gebeurd.

De verschillende manieren waarop het verhaal aan de lezer wordt gepresenteerd vond ik tof. Je kijkt door de ogen van Greta, anno 2018, die een film maakt over de moord waar Amber van wordt verdacht. Ook volg je Sadie, in de tijd dat ze een kind en een student was, en nu als volwassene. Soms kijk je door de ogen van Miles, de vader van Amber, die met zijn eigen problemen worstelt. Tussendoor krijg je dagboekfragmenten van Leanna te lezen - de moeder van Billie, een vriendin van Amber. Zo nu en dan lees je sms berichtjes tussen Greta en haar baas (Federica). Al met al een hoop verschillende personages. In het begin is dit wennen, maar de verbanden zijn op een gegeven moment te achterhalen.

Omdat je zo in het verhaal wordt gezogen en je door blijft lezen, is de eventuele verwarring snel opgelost.

Qua personage ontwikkeling was dit vooral bij Greta van toepassing, hoe meer ze optrekt met Amber, hoe meer sympathie ze krijgt voor haar (ondanks haar vermeende misdaad). Amber en Sadie daarentegen waren vrij afstandelijk, bijna onbereikbaar. Dit charmeerde me juist en benadrukte de relatie met 'de lange man' alleen maar nog meer.

Dit verhaal is het soort thriller dat ik niet zo vaak lees. Het deed me denken aan het boek Hex van Thomas Olde Heuvelt. Nu is het niet zo dat Schaduwman zoveel bovennatuurlijke en lugubere aspecten had zoals in Hex, maar 'de lange man' voelde enigszins bovennatuurlijk aan. Hex vond ik echt een gaaf boek, wellicht dat ik daarom ook enthousiast ben over Schaduwman.

Vanwege het feit dat ik het in het verhaal werd opgeslokt en het verhaal erg lang mysterieus bleef, geef ik het boek 4 sterren. Het enige minpunt vind ik het gemak waarmee Sadie als volwassene wordt beschreven, dit had meer diepgang (en achtergrondinformatie) van mij mogen bevatten.