YA · 22-05-2019

De laatste missie | Michael Grant

Het laatste boek in de Frontlines-serie is De laatste missie. Eerlijk is eerlijk, ik vind het jammer dat de serie ten einde is. Ik heb veel sympathie ontwikkeld voor Rio, Frangie en Rainy en ik heb geen idee waar ze uiteindelijk terecht zullen komen. Heb je deze serie nog niet gelezen, dan zou ik zeker beginnen. De recensie van het eerste boek, In de voorste linie, vind je hier. Ook heb ik een recensie geschreven over het tweede boek, De lange weg. Ik wil uitgeverij HarperCollins Holland bedanken voor het opsturen van dit recensie-exemplaar!

Eerste indruk

Ik vond het wat lastig om in het verhaal te komen, vanaf pagina 100 ongeveer ging het beter. De vorige twee boeken las ik gelijk achter elkaar, tussen het tweede en het derde deel zat een behoorlijke tijd. Al met al een goede afsluiting van deze Frontlines-serie, ook al vond ik het idee een beetje afgeraffeld. De schrijfstijl van Michael Grant is ruw, eerlijk en hard. Daar moet je van houden. Bepaalde beschrijvingen blijven nog in je hoofd spoken tot een aantal dagen nadat je het boek hebt uitgelezen. Grant weet een gruwelijke geschiedenis dichtbij te laten komen. Als ik een les heb geleerd van deze serie is dat ik ontzettend dankbaar ben dat ik zo'n oorlog niet heb meegemaakt.

Synopsis

Moed, opoffering en angst hebben Rio, Frangie en Rainy door de strijd in Noord-Afrika en Sicilië geloodst, maar de weg naar huis is nog lang. Hun belangrijkste gevecht moet nog komen: de strijd op leven en dood op het verraderlijke zand van Omaha Beach. Het is 6 juni 1944. D-day.

Na alles wat ze hebben meegemaakt, zijn ze bepaald geen groentjes meer. Andere jonge soldaten zoeken nu steun bij hen, maar wat valt er nog te redden in deze verschrikking? Nu komt het eropaan. De drie vrouwen moeten een manier zien te vinden om hun laatste missie tot een zo goed mogelijk einde te brengen door vast te blijven houden aan dat kleine beetje geloof in de mens dat hun nog rest.

Recensie

Het laatste boek van deze trilogie alweer. Ik heb de laatste pagina met een beetje pijn in mijn hart omgeslagen.

Dit keer kostte het me alleen wat meer tijd om in het verhaal te komen, zeker ten opzichte van de vorige twee boeken. Het kan hebben meegespeeld dat ik de vorige twee meteen achter elkaar heb gelezen en tussen de tweede en derde heeft zeker wel driekwart jaar gezeten. Ein-de-lijk had ik de tijd om dit verhaal op te pakken en helaas ook gelijk af te ronden. Ik ga Rio, Jenou, Rainy en Frangie zeker missen!

De beschrijvingen waren uitgebreid, realistisch en huiveringwekkend. Zelfs na een week moet ik nog terug denken aan bepaalde situaties in dit boek.

Het blijft echter wel een YA; de drie dames weten in allerlei situaties te overleven. Daarentegen verliezen ze wel veel kameraden along the way, waardoor het verhaal geloofwaardiger werd.

De verschrikkingen, die je als lezer vanuit verschillende posities en dus visies mee krijgt, zijn heftig. Dat vind ik een sterk punt van dit boek, je volgt alle drie de vrouwen, maar elk hebben ze hun eigen rol in de oorlog. Rainy, die bij de inlichtingendienst zit, Rio als sergeant en Frangie nog steeds als hospik. Vooral Frangie heeft een groei doorgemaakt ten opzichte van het tweede boek. Ze is harder geworden, onverzetbaar en doortastend. Terwijl Rio meer menselijke trekjes kreeg en ze minder de harde, taaie tante was zoals in de eerste twee boeken. Het was interessant om Rainy te volgen, intriges en verraad waren in haar situatie de orde van de dag. Het is bijzonder om dit verhaal op deze drie manieren te lezen.

Het einde voelde helaas wat gehaast. Ik was erg benieuwd naar hoe het de drie vrouwen na de oorlog zou vergaan - zeker omdat zulke gesprekken in dit boek werden gehouden. Hier werd vrij weinig aandacht aan besteedt, dit vond ik jammer.

Al met al ben ik fan van deze serie en zou ik het je zeker aanraden om deze boeken te lezen als geïnteresseerd bent in oorlogsverhalen vanuit een YA perspectief!