Roman · 27. januari 2019

Mijn zusje, de seriemoordenaar | Oyinkan Braithwaite

Deze pakkende, to-the-point titel maakte mij nieuwsgierig naar dit verhaal. Ik zag dit boek op de Instagram van @bealeest voorbij komen en toen ik werd benaderd door Uitgeverij Pluim om een recensie exemplaar te lezen, was ik gelijk enthousiast! In dit artikel lees je wat ik van dit boek vond.

1e indruk

Dit verhaal heeft me in verbijstering achter gelaten. Wat is er eigenlijk precies gebeurt? Wie is schuldig aan wat? Ik ben met meer vragen achter gebleven dan dat ik dit boek begon (terwijl ik voor mezelf ook best wat vragen had!). Ik heb, nu ik deze recensie lees, het boek al een paar dagen uit en om eerlijk te zijn weet ik nog steeds niet zo goed wat ik ervan moet denken. Maar eens in de zoveel tijd zo'n boek lezen die dit effect op mij heeft, vind ik wel tof.

Synopsis

Koredes zusje Ayoola is in alles het tegenovergestelde van wat zij is: ze is het favoriete kind, bloedmooi, neemt het leven niet al te serieus - en is een seriemoordenaar. Geen man overleeft een relatie met haar. Zussen ben je echter voor het leven, dus Korede helpt haar keer op keer. Wanneer de knappe arts in het ziekenhuis waar Korede werkt, op wie ze heimelijk verliefd is, ook voor Ayoola's charmes bezwijkt, staat Korede echter voor een gruwelijk dilemma: kiest ze voor haar zusje, of voor zichzelf?

Recensie

De schrijfstijl van Oyinkan Braithwaite vind ik fijn, ik blijf lezen en ze weet toch bepaalde spanning in het verhaal te brengen, terwijl de situaties vrij voorspelbaar zijn. De gebeurtenissen komen op mij over als en soort van grap, hoe kan zo'n tengere, mooie dame in staat zijn om zo makkelijk iemand te vermoorden? Hoe kan het dat ze er zo onverschillig over blijft? Voor mij komt dit redelijk onrealistisch over. De laatste tijd ben ik actief bezig om niet mensen of situaties raar te vinden, maar om het te bestempelen als anders. Want wat is normaal? Wie is normaal? Het is een subjectief begrip en heeft o.a. te maken met waar je vandaan komt en wat je eigen referentiekader is. Goed, dat gezegd hebbende, ik beleefde dat als anders dan mijn eigen referentiekader.

Daar komt nog bovenop dat Korede haar zus dus onvoorwaardelijk helpt om van de lijken af te komen. Waarom?! was mijn eerste gedachte. Laat het haar lekker zelf oplossen, als ze er zo achteloos mee om gaat!

Wat in dit boek sterk naar voren komt is de band tussen zussen en dan met name in deze cultuur (Nigeria).

Ook daar kan ik niks over zeggen, want ik weet niet hoe dat is en hoe zulke dingen daar er aan toe gaan.

Dit aspect vond ik daarom wel interessant, omdat het mij een inkijkje geeft in een andere wereld.

De familie perikelen komen, uiteraard, ook aan bod. De dominante vader, de ondergeschikte moeder. Enigszins stereotype en ook in dit verhaal was de bottom-line: it always comes down to daddy issues.

Ik merk aan mezelf dat ik dat een beetje zat begin te worden. Wellicht heeft dat met persoonlijke dingen te maken, maar het komt zo vaak voor. Niet alleen in boeken, maar ook films en series. Dit is een persoonlijke mening en dat hoeft voor jou helemaal niet te gelden! Neem dit dus met een korreltje zout and see for yourself.

"Hier denkt ze even over na. Net zo lang als papier erover doet om te verbranden."