Eerlijkheid gebied te zeggen: dit is de allereerste keer dat ik poëzie lees voor mezelf. Dus niet omdat het voor het schoolvak Nederlands moet, maar gewoon omdat ik het zelf wil. Ik heb dit boek meerdere keren gelezen, omdat ik het gevoel heb dat veel dingen moesten landen. Ik vind het bewonderenswaardig dat Frank Keizer - 5 jaar ouder dan ik ben - zoiets op papier kan zetten. Ergens diep in mij zou ik dit ook willen kunnen, zulke cryptische, maar mooie zinnen schrijven. Ik wil Polis en New Book Collective bedanken voor het toezenden van een recensie-exemplaar!
1e indruk
Nadat ik het voor de eerste keer had gelezen, snapte ik er nog niet heel veel van. Ik heb als leidraad ook een blog gelezen van Must Magazine, om te lezen over hoe anderen poëzie ervaren. Ik heb namelijk geen idee hoe je poëzie moet lezen en ik ben een vrij nuchter persoon wat dat betreft.
Na een tweede (en derde) keer het rustig doorlezen, kwam ik tot de conclusie dat er schoonheid in zit als je er de tijd voor neemt (en er open voor staat).
Synopsis
Lief slecht ding is een zoektocht naar wat aantrekt en afstoot, naar wat beter maakt en naar wat zeer doet. Ikken en jijen, en soms een jullie, verzamelen zich rondom vuren en keukentafels, liggen op beton of in een kapot bed. Samen begeven ze zich op een postmilitant weg naar iets wat de toekomst zal worden. Ze wachten. Ze bereiden zich voor. En ze praten, over het wij dat nog moet worden aangeleerd en soms eerst afgeleerd. Want geluk zal collectief zijn, of niet.
Recensie
Dit is mijn eerste recensie over poëzie. Ik ben dan ook zeker geen expert! Maar ik neem jullie mee in mijn ervaring. Wellicht dat het je inspireert om ook eens poëzie te gaan lezen .
Deze gedichten zijn onderverdeeld in 3 delen, liefde, slecht & ding. Ondanks dat het allemaal losse elementen zijn, is er een rode draad, het voelt alsof er een groot geheel achter schuilt. Dit vind ik mooi aan deze bundel, het zijn niet op zichzelf staande uitbarstingen van woorden in rare formaties.
Bij liefde lees ik minachting, het belachelijk maken van. Het voelt alsof ik door iemands ogen kijk naar zijn geliefde, de dingen die ze niet goed doet. Hoe ze is gegroeid, maar aan de andere kant juist gekrompen is. Ik interpreteer dit gedeelte met het feit dat een relatie verstoord kan zijn, maar dat er toch liefde is. Dat je iemand ziet vechten met haar eigen identiteit en ziet worstelen met haar plek in de wereld. Het voelt alsof de schrijver dit van een afstandje bekijkt en analyseert. Ik kan me met name met 1 passage identificeren:
schrijf op wat je dwarszit. er zijn weinig successen, er is
alleen successie en in je depressieve intuïtie komt er nooit
een einde aan de depressie, trekt er nooit andere lucht over
dan die zo zwaar is als hier. of: het heet pas geschiedenis
als het pijn doet. en pang zei je hart. het rekte zich op om
meer te kunnen voelen en brak. altijd heb je een zwak gehad
voor de zere plek, nu zijn dat zoveel plekken geworden en
wil je liever genezen, weten wat je blokkeert. en wat verlicht
Het gedeelte slecht roept andere gevoelens bij me op. Het voelt voor mij alsof ik nu de wereld beleef vanuit de partner (die nu een man is - een verwijzing naar homoseksualiteit?) uit het deel liefde. Er klinkt meer wanhoop in door, ook richting het nationalisme, de wereld om ons heen. Dit deel analyseert en benadrukt waarom het niet ging werken, tussen hen. De afstoting is veel aan de orde hier. Aan het einde komen ze weer nader tot elkaar, proberen ze manieren te vinden om verder te kunnen.
Het laatste gedeelte is ding. Dit deel begint met een fantastische quote van Ursula K. Le Guin: A book holds words. Words hold things.
In dit gedeelte voelt het alsof we op de bodem van de zee zijn beland, aan het overleven - nauwelijks. Dieper konden we niet zinken. Het verleden achter je laten, om weer een toekomst te kunnen zien en te kunnen beleven.
De kleine verwijzingen naar hedendaagse problemen, zoals bijvoorbeeld klimaatverandering en kapitalisme/nationalisme, maakt het actueel.
Vooral met het eerste deel 'voelde ik het' en kon ik daarmee identificeren. Met de overige twee delen had ik dat minder en vond ik het vooral zwaarmoedig op me overkomen.
Ik ben zeker van plan meer poëzie te gaan lezen en te gaan variëren qua schrijvers. Ik was niet helemaal weg van deze bundel, maar mijn verwachtingen zijn wel enigszins overtroffen. Daarom geef ik dit boek 3 sterren.
Misschien ben ik er te nuchter voor, maar waarom zijn gedichten vaak zo geschreven? Waarom worden de zinnen altijd afgekapt en in de volgende regel weer opgepakt? Waarom worden er geen hoofdletters gebruikt? Als iemand dit leest en me hierin iets kan leren, dan hoor ik dat graag! Ik sta er heel erg voor open, ik ben op dit moment alleen nog een leek.
Reactie schrijven