Non-fictie · 28-01-2020

Kleinzeer | Nadia de Vries

De onzichtbare wereld van ziekte. Het onderschrift van Kleinzeer. Dit onderschrijft sprak me heel erg aan en na het lezen van de synopsis wist ik: ik moet dit boek lezen. Steeds meer ben ik bezig met mentale gezondheid, mede vanwege Platform KANZ, maar ook vanwege persoonlijke interesse. Aan de ene kant vind ik het heel confronterend om dit soort verhalen te lezen, aan de andere kant wil ik me er juist meer in verdiepen. Ergens hoop ik het te begrijpen, wat natuurlijk niet zal gebeuren tenzij ik zelf in een zo'n situatie terecht kom. Desondanks is het belangrijk dat dit soort boeken worden geschreven en gelezen.

Synopsis

Als kind werd Nadia de Vries ongeneeslijk ziek. Op haar vierende genas ze onverwachts, en moest ze ineens weer deelnemen aan de wereld: zwemdiploma's halen en nadenken over een studie, een baan, een huis. Jaren later werd ze gediagnosticeerd met een stemmingsstoornis, maar ditmaal stonden er geen bakjes aardbeien naar haar bed. In Kleinzeer leert ze ons over medeleven en kwetsbaarheid. Met een krachtige stem en een poëtische blik laat ze zien wat er zich afspeelt in het hoofd van de gekwelden.

Recensie

Waar ik al een beetje bang voor was, gebeurde. Ik vond het een vrij confronterend boek. In meerdere opzichten. Ten eerste omdat ik het heftig vind om ervaringen van mensen te lezen. Waar ze mee moeten dealen en hoe zwaar het voor ze is. Ten tweede relateer, verbind ik deze aspecten aan mijn vader. Ik probeer me enigszins een voorstelling te maken hoe het voor hem moet zijn geweest. Het blijft alleen bij een voorstelling, want ik zal nooit precies weten hoe het leven voor hem was.

Het verschil - wat eigenlijk geen verschil zou moeten zijn - tussen 'Echt Ziek' en 'mentaal ziek' wordt in dit boek ook aangekaart. Hartverscheurend is het, dat mensen die een somatisch gerelateerde ziekte hebben in de watten worden gelegd, worden verzorgd en naar worden omgekeken. Hoe anders is dat bij mensen die een mentale ziekte hebben. Iets wat niet zichtbaar is voor de buitenwereld. Misschien zelfs vaak ongrijpbaar. En dus is er onbegrip. Hokjesdenken. Nadia de Vries weet op een hele eerlijke manier het verschil te beschrijven hoe er wordt gekeken naar 'Echt Ziek' en psychisch ziek. Hoe anders mensen in de omgeving hierop reageren. En dat is schokkend en afstotend.

Ondanks het zware onderwerp, weet Nadia de Vries regelmatig gepaste humor in te voegen. En dan die trappetjes weghalen bij het zwembad (in de Sims dan hè). Wie deed dat vroeger niet?! Dit soort stukjes ertussendoor breekt het ijs een beetje. Het leest daardoor gemoedelijker, ondanks dat het onderwerp alles behalve gemoedelijk is.

Daarnaast zijn sommige situaties (pijnlijk) herkenbaar. Dit boek leert mij dat er meer mensen met dingen in het leven worstelen. In die zin geeft het bijna een soort van troost.

Ik heb enorm veel respect voor Nadia dat ze zich zo kwetsbaar heeft durven opstellen om dit op papier te zetten. Dat ze deze kant van zichzelf ook aan de buitenwereld durft te laten zien. Daar is moed voor nodig!