Nu ik je zie | Merlijn Kamerling
Waar te beginnen? Vanaf het moment dat ik wist dat dit boek zou worden uitgebracht, begin 2020, heb ik naar de release datum toegeleefd. Ik moest en zou dit boek lezen. Voor het eerst is er een boek verschenen over een volwassen kind, die in zijn jeugd zijn vader heeft verloren aan zelfmoord. En nu - 10 jaar later - schrijft hij hierover. Over zijn vader. Over zichzelf; de zoektocht naar zijn vader én tegelijkertijd de zoektocht naar zichzelf.
Ik vermoed dat ik lang bezig zal zijn om mijn leeservaring (en mijn ervaring überhaupt) op papier te zetten. Ik wil zoveel kwijt, maar ergens voelen veel zaken ook te persoonlijk. Ik kan me voorstellen dat dit voor Merlijn ook gold, het is je wel heel kwetsbaar opstellen over je verleden. Een gegeven waar je niets aan kunt doen, maar waar je wel mee moet dealen - de rest van je leven... Dit op papier te zetten moet ontzettend eng zijn, zelfs al ben je het kind van beroemde ouders.
Ik kan je alvast waarschuwen, dit is een vrij lang artikel geworden. Ik haal zaken uit het boek aan die me zijn opgevallen, waarin ik me herken. Ik deel een aantal aangrijpende passages met je. Maar uiteindelijk moedig ik je vooral aan om dit boek zelf op te pakken. Een makkelijk boek is het niet, alhoewel de schrijfstijl wel makkelijk leest.
━ Kijktip: Waarom bleef je niet voor mij?
Vorig jaar kreeg ik een mailtje van Milou Gevers. Het ging over Platform KANZ. Zij vertelde me over haar eindexamen project van de Filmacademie. Ze was bezig met een documentaire over kinderen (in de basisschoolleeftijd), waarvan een van de ouders zelfmoord had gepleegd. Aankomende zaterdag is de documentaire Waarom bleef je niet voor mij? op TV te zien. Voor de mensen die erg nieuwsgierig (zoals ik was), je kunt 'm nu al vooruit kijken op NPO start.
De langste adem | Arielle Veerman
De laatste komen verschijnen er steeds meer (non-fictie) boeken rondom het thema zelfmoord, althans in mijn beleving. Laatst las ik Na de val (van Resi Lankester) - waarvan binnenkort de recensie online komt - en in september 2020 komt Nu ik je zie van Merlijn Kamerling uit.
In De langste adem, geschreven door Arielle Veerman, beschrijft ze haar leven met Joost Zwagerman. Toen ik net op kamers woonde leerde ik zijn boek Door eigen hand kennen en ik vond het heel bijzonder om te lezen dat iemand benoemde met wat voor last de nabestaanden moeten dealen, wanneer hun een geliefde zelfmoord pleegt. Ik weet dan ook nog goed dat ik in september 2015 een push melding van de NOS op mijn mobiel kreeg met het bericht dat Joost Zwagerman was overleden door zelfdoding. Ik begreep er helemaal niks van - hoe kon uitgerekend hij zelfmoord plegen was mijn eerste gedachte? Hoe moet dit zijn geweest voor zijn ex-vrouw Arielle en hun kinderen? Mede daarom was ik zo enorm benieuwd naar dit boek.
Update Platform KANZ | #1
Een tijdje terug heb ik aangekondigd dat ik bezig ben met het opzetten van Platform KANZ, voor volwassenen die als kind een van hun ouders zijn verloren door zelfdoding.
Aangezien het een tijdje stil is geweest op de website over het platform, wil ik jullie een korte update geven, aangezien er achter de schermen druk wordt gewerkt!
Platform KANZ (Kinderen die Achterblijven Na Zelfdoding) is een initiatief om kinderen van een ouder die overleden is door zelfmoord bij elkaar te brengen.
Ik ben zelf zo'n kind; mijn vader is in 2001 overleden door zelfmoord. Ruim 18 jaar geleden alweer. Ondanks deze lange tijd, ben ik nog steeds bezig met dit verlies en wat voor invloed dit heeft op mijn dagelijks leven/functioneren. Een ouder verliezen is al een vreselijke gebeurtenis. Als die persoon zelfmoord heeft gepleegd komt er als het ware een extra dimensie bij. Vooral de machteloosheid en het schuldgevoel kunnen overheersen. Maar ook andere, tegenstrijdige emoties, maken dat je je compleet verloren voelt. Althans, dit was en is mijn ervaring.
In elke nieuwe levensfase waarin ik kwam en kom - denk aan de pubertijd, op kamers gaan, studeren, trouwen, kinderen krijgen - loop ik tegen bepaalde zaken aan. De dingen waar ik tegen aanloop en waar ik zelf 'last' van heb, zijn (helaas vaak) terug te voeren op dit verlies 18 jaar geleden.
Ik ben ervan overtuigd dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt. Aangezien ik niemand in mijn omgeving (behalve mijn broertje en zusje) ken die iets soortgelijks heeft meegemaakt, wil ik graag dit platform opzetten zodat ik in contact kan komen met lotgenoten.
Toen ik 15 was mocht ik aanwezig zijn bij de conferentie 'Weerzin of Weer Zin', ter gelegenheid van de lancering van het boek Om alles wat er niet meer van Monique van 't Erve en Riet Fiddelaers - Jaspers, i.s.m. werkgroep Verder. Hier sprak ik jongeren, mensen die net zo oud waren als ik toen, die ook zijn achtergebleven na zelfdoding. De gesprekken die ik met hen had waren zo fijn; je hebt aan een half woord genoeg. Deze conferentie gaf mij de inspiratie om nu, ruim 10 jaar later, dit platform op te zetten.
Ben jij ook een 'kind van...'? Zou je het fijn vinden om mensen te ontmoeten die in een soortgelijke situatie zitten? Wil je sparren over hoe je met issues omgaat, die wellicht voortkomen uit dit verlies?
Dan kom ik graag met je in contact! Het is fijn om met iemand te kunnen praten die zich kan inleven in jouw situatie - omdat hij of zij zelf in een soortgelijke situatie zit. Voor de duidelijkheid: geen een situatie is hetzelfde. Maar door elkaar op te zoeken en verhalen en ervaringen met elkaar te delen, kunnen we wellicht van elkaar leren en tips krijgen én geven! Dit platform focust zich met name op jongvolwassenen (van 20 tot 35 jaar). De reden hiervoor is dat ik zelf in deze leeftijdsgroep val en ik graag met mensen in contact kom die tegen dezelfde dingen aanlopen. Als je buiten deze leeftijdsgroep valt mag je me wel altijd een bericht sturen en dan kom ik graag met je in contact! Dit zal alleen niet binnen dit project, op dit moment, worden uitgevoerd.
Je hoeft verder niet te voldoen aan allerlei 'eisen'; het maakt niet uit hoe lang het geleden is, of het vader of je moeder was of hoe oud je toen was. Uiteindelijk is elk verhaal anders, maar zullen er ongetwijfeld herkenningspunten zijn. Want in mijn ervaring kan (h)erkenning al heel fijn zijn.
In eerste instantie zal dit platform online zijn, om elkaar te kunnen bereiken en te leren kennen. De bedoeling is dat ik een dag ga organiseren (in 2019), zodat we elkaar niet alleen online spreken, maar ook in het echt. Ik hoop dat dit niet een eenmalige actie is. Mijn intentie is om Platform KANZ voor langere tijd op te zetten; een plek waar we elkaar kunnen vinden.
Momenteel ben ik bezig met het vormgeven van dit platform. Hebben jullie tips of wil je iets met me delen? Mail me dan gerust!
Stuur mij een bericht: platformkanz@gmail.com
Achtergrondinformatie
Dit project is onderdeel van mijn Honours programma aan de Rijksuniversiteit Groningen. Al langere tijd speelt het idee in mijn hoofd om iets met de zelfmoord van mijn vader te doen. Steeds meer wordt de taboe rondom zelfmoord minder en lees en hoor ik meer hierover in de media. Wat ik tot op heden mis, is wat dit met een kind doet. Elke man of vrouw die zelfmoord pleegt met een gezin, laat kinderen achter. Uit onderzoek is gebleken dat de invloed van zo'n traumatische gebeurtenis groot is. Voor wie geïnteresseerd is in zulke artikelen, dit zijn een aantal artikelen die ik heb gelezen voor dit project (het zijn wel Engelse artikelen):
- Effective communication with bereaved child survivors of suicide;
- A support group intervention for children bereaved by parental suicide;
- Parental suicide and its aftermath: a review.
Naarmate de tijd verstreek en ik ouder werd, dacht ik dit verlies te hebben verwerkt. Ik kom er steeds meer achter dat ik dit nooit ga 'verwerken', mijn hele leven zal ik tegen dingen aan blijven lopen die verband houden met die gebeurtenis 18 jaar geleden. De manier waarop ik naar relaties keek (de bindings- en verlatingsangst die hier een grote rol spelen), het feit dat ik geen kinderen wilde ("ik kan niet garanderen dat ik blijf leven, ik wil mijn kinderen niet aan doen wat ik zelf heb moeten meemaken") zijn een paar voorbeelden van issues waar ik soms mee worstel. Ondertussen ben ik verloofd en ik zou ik graag kinderen willen, dus gedachten en meningen kunnen - gelukkig - veranderen.
Uiteindelijk hoop ik mijn ervaringen, en die van jullie, te kunnen bundelen in een boek. Hierbij wil ik niet alleen de focus leggen op de periode waarin je je ouder net verloren bent, maar ik wil juist ook kijken naar hoe andere mensen met struggles omgaan - zoveel jaar later. Hoe verder te gaan.
Als je nog vragen hebt over de reden van dit project, schroom niet om contact met me op te nemen. Dat mag door het contactformulier in te vullen, maar liever door een mailtje te sturen naar platformkanz@gmail.com!
Denk jij wel eens aan zelfdoding? Realiseer je dan dat erover praten helpt en dat er altijd hulp mogelijk is. 99% van de mensen die over suïcide denken weten zich uiteindelijk te redden met hulp van hun omgeving of een professional. Voor hulp kun je terecht bij de landelijke hulplijn: 0900 - 0113 of www.113.nl.