Platform KANZ (Kinderen die Achterblijven Na Zelfdoding) is een initiatief om kinderen van een ouder die overleden is door zelfmoord bij elkaar te brengen. 

Ik ben zelf zo'n kind; mijn vader is in 2001 overleden door zelfmoord. Ruim 18 jaar geleden alweer. Ondanks deze lange tijd, ben ik nog steeds bezig met dit verlies en de consequenties die het op mijn (dagelijks) leven heeft. Je ouder verliezen is al een vreselijke gebeurtenis. Als die persoon zelfmoord heeft gepleegd komt er als het ware een extra dimensie bij. Vooral de machteloosheid en het schuldgevoel kunnen overheersen. Maar ook andere, tegenstrijdige emoties maken dat je je compleet verloren voelt. Althans, dat was voor mij zo. 

In elke nieuwe levensfase waarin ik kwam en kom - denk aan de pubertijd, op kamers gaan, studeren, trouwen, kinderen krijgen) - loop ik tegen bepaalde zaken aan. De dingen waar ik tegen aanloop en waar ik zelf 'last' van heb, zijn (helaas vaak) terug te voeren op dit verlies 18 jaar geleden.

Ik ben ervan overtuigd dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt. Aangezien ik niemand in mijn omgeving ken die iets soortgelijks heeft meegemaakt, wil ik graag dit platform opzetten ik in contact kan komen met lotgenoten.

Toen ik 15 was mocht ik aanwezig zijn bij de conferentie Weer Zin, ter gelegenheid van de lancering van het boek Om alles wat er niet meer van Monique van 't Erve en Riet Fiddelaers - Jaspers, i.s.m. werkgroep Verder. Hier sprak ik jongeren, mensen van mijn leeftijd dus, die ook zijn achterbleven na zelfdoding. De gesprekken die ik met hen had waren zo fijn; je hebt aan een half woord genoeg. Deze conferentie gaf mij de inspiratie om nu, 10 jaar later, een platform op te zetten. 

Ben jij ook een 'kind van...'? Zou je het fijn vinden om mensen te ontmoeten die in een soortgelijke situatie zitten? Wil je sparren over hoe je met issues omgaat, die wellicht voortkomen uit dit verlies? 

Dan kom ik graag met je in contact! Het is fijn om met iemand te kunnen praten die zich kan inleven in jouw situatie - omdat hij of zij zelf in een soortgelijke situatie zit. Voor de duidelijkheid: geen een situatie is hetzelfde. Maar door elkaar op te zoeken en verhalen en ervaringen met elkaar te delen, kunnen we wellicht van elkaar leren en tips krijgen én geven! Er zijn geen 'eisen' aan, het maakt niet uit hoe lang het geleden is, of het vader of je moeder was of hoe oud je toen was. Uiteindelijk is elk verhaal anders, maar zullen er ongetwijfeld herkenningspunten zijn. Want in mijn ervaring kan (h)erkenning al heel fijn zijn. 

In eerste instantie zal dit platform online zijn, om elkaar te kunnen bereiken en te leren kennen. De bedoeling is dat ik een fysieke dag zal organiseren (begin juli 2019), zodat niet alleen wij elkaar kunnen zien en spreken, maar ook de andere mensen die hier graag aan mee willen doen! Met de invulling van deze dag ben ik nog druk bezig, ik houd jullie hiervan op de hoogte.

Weet je nog niet zeker of je dit wilt? Ook dan mag je me altijd een berichtje sturen. Alles is vertrouwelijk en in overleg zal ik vragen om je verhaal, al dan niet anoniem, te delen met mij en anderen.

Stuur mij een bericht: platformkanz@gmail.com 

Dit project is onderdeel van mijn Honours programma aan de Rijksuniversiteit Groningen. Al langere tijd speelt het idee in mijn hoofd om iets met de zelfmoord van mijn vader te gaan doen. Steeds meer wordt de taboe rondom zelfmoord minder en lees en hoor ik meer hierover in de media. Wat ik tot op heden mis, is het kind. Elke man of vrouw die zelfmoord pleegt met een gezin, laat kinderen achter. Uit onderzoek is gebleken dat de invloed van zo'n traumatische gebeurtenis best groot kan zijn. Om een voorbeeld te geven:

Naarmate de tijd verstreek en ik ouder werd, dacht ik dit verlies te hebben verwerkt. Ik kom er steeds meer achter dat ik dit nooit ga 'verwerken', mijn hele leven zal ik tegen dingen aan blijven lopen die verband houden met die gebeurtenis 18 jaar geleden. De manier waarop ik naar relaties keek ("een man, daar begin ik niet aan"), het feit dat ik geen kinderen wilde ("ik kan niet garanderen dat ik blijf leven, ik wil mijn kinderen niet aan doen wat ik zelf heb moeten meemaken") zijn een paar voorbeelden van aspecten waar ik mee bezig ben. Ondertussen ben ik verloofd en ik zou ik graag kinderen willen, dus gedachten en meningen kunnen veranderen. 

Er zijn best wel wat instanties te vinden die partners samenbrengen, maar een platform voor 'kinderen van' is er nog niet. Ik ben van mening dat het wel heel waardevol kan zijn. 

Vanaf dag 1 dat ik het Honours programma volg, wist ik dat dit mijn master work zou worden. 

Uiteindelijk hoop ik mijn ervaringen, en die van jullie, te kunnen bundelen in een boek. Hierbij wil ik niet alleen de focus leggen op de periode waarin je je ouder net verloren was, maar ik wil juist ook kijken naar hoe andere mensen met struggles omgaan - toen en zoveel jaar later. 

Als je nog vragen hebt over de reden van dit project, schroom niet om contact met me op te nemen. Dat mag door het contactformulier in te vullen, maar liever door een mailtje te sturen naar platformkanz@gmail.com!