Literatuur · 13-05-2020

Harpie | Hannah van Binsbergen

Het omslag maakte mij nieuwsgierig naar de synopsis. De synopsis vond ik ergens een beetje too much en het stuitte me op sommige punten tegen de borst (alsof iemand die daadwerkelijk aan suïcide denkt kan bedenken: 'in elk geval tot aan mijn volgende verjaardag zal ik leven en ik zal er het beste van maken'). Mijn eigen verleden helpt daar misschien niet echt bij. Maar aan de andere kant was dit juist daarom een reden waarom ik dit boek graag wilde lezen. Ik wil boeken die op het eerste gezicht ongemakkelijk lijken niet mijden. Ik wil mijn horizon verbreden.

Daarnaast is de schrijfster, Hannah van Binsbergen, van mijn leeftijd. Ik vind het altijd bewonderenswaardig dat iemand - die op hetzelfde punt in zijn of haar leven staat als ik - een boek heeft geschreven!

Synopsis

Harpie wil er het liefst een eind aan maken. Er bevindt zich een onpeilbare afstand tussen haar en de rest van de wereld, die alleen maar groter is geworden sinds ze is gestopt met haar studie, haar grote liefde verloor en het haar niet meer lukt haar kamer te verlaten. Satan is haar enige metgezel, die zichzelf promoveert tot haar life coach. Harpie stelt zichzelf een ultimatum: in elk geval tot aan haar volgende verjaardag zal ze leven en zal ze proberen er iets van te maken. Ze neemt een bullshit kantoorbaantje om de deurwaarders op afstand te houden, en gaat als chique prostituee werken: mechanische werkzaamheden als receptionist overdag, de risico's en stiekeme geneugtes als sekswerker 's nachts. Moeiteloos glijdt Harpie van de ene in de andere rol, het is maar net wie ze tegenover zich heeft, maar of dat uiteindelijk genoeg is om haar leven te redden, is nog maar zeer de vraag.

Recensie

Harpie, een studente van 22, gestopt met haar studie, probeert haar leven op de rails te krijgen. Eigenlijk zou ze er het liefste mee stoppen (met het leven), maar ze geeft zichzelf een deadline wanneer ze dat daadwerkelijk gaat uitvoeren. Tot die tijd volg je haar leven; een niet zo gemiddeld leven van een 22-jarige.

De zwartgalligheid spat van de bladzijden af, zeker in het begin. Je kunt je bijna niet voorstellen dat dit verhaal om een jonge vrouw gaat, begin twintig. Haar hele leven heeft ze nog voor zich, ze kan alle kanten nog op. Maar zo ervaart zij het allerminst. Ze zit gevangen in haar eigen wereld en sinds ze gestopt is met haar studie, lijkt haar gevangenschap alleen maar nijpender te zijn geworden.

Het baantje als receptioniste wat ze aanneemt omdat ze toch huurkosten en dergelijke moet betalen, voert ze gevoelloos uit. Vervolgens lijkt het Harpie wel wat om als chique prostituee aan de slag te gaan. Hoe verder je in het verhaal komt, hoe meer deze werelden met elkaar verweven raken. En dan heb je nog Lucifer, haar enige vriend en degene die haar kritische vragen blijft stellen. Aan het einde van het verhaal komt alles op zo'n aparte manier samen, dat ik een beetje de draad kwijtraakte.

De wijze waarop haar seksualiteit zich ontwikkelt in dit verhaal is mij een ver-van-mijn-bed-show. Wellicht ervaren andere mensen dit niet zo, maar ik stond er soms van te kijken wat ze allemaal doet. Op een van die 'evenementen' leert ze Albert kennen. Daardoor voelde ik enige afstand tot Harpie, ik kan me niet heel goed met haar identificeren. Op zich is dit niet noodzakelijk voor mij om een verhaal goed te vinden, maar met dit boek was de afstand wel erg groot. Er gebeurt enorm veel in de enkele paar pagina's (175 in totaal).

De schrijfstijl was niet helemaal mijn ding; ik vond het te popiejopie en iets teveel van de hak op de tak. Ik miste enige diepgang en ik vond de manier waarop de zwartgalligheid gecombineerd werd met humor (soms) net over het randje. Daarentegen heeft het wel veel potentie, omdat een lastig thema centraal staat: depressie en suïcidale gedachten onder jongeren. Ik kan me voorstellen dat anderen juist wel gegrepen worden door de mystieke wijze waarop dit verhaal is opgetekend.