Op 5 december 2017 verscheen het boek De verloren kinderen van Diney Costeloe, uitgebracht door Uitgeverij de Fontein. Van hen heb ik dit recensie-exemplaar (e-book) gekregen, waarvoor dank!
Engeland, 1948. Rita en Rosie Stevens zijn pas negen en vijf jaar oud als hun moeder Mavis, een oorlogsweduwe, zwanger raakt van de gewelddadige Jimmy Randall. Hij stelt haar voor de keuze: als zij wil trouwen om hun zoon te erkennen moet ze haar dochters opgeven.
Mavis tekent de papieren van het weeshuis waar Jimmy de kinderen naartoe wil sturen zonder te beseffen dat ze daarmee al haar ouderlijke rechten overdraagt. Als het weeshuis een groep kinderen naar Australië stuurt "om daar een nieuw leven op te bouwen', maken Rita en Rosie deel uit van die groep – en er is niets wat Mavis daaraan kan doen…
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik heb bij het lezen van dit boek zoveel gemengde emoties gehad. Zelfs nu ik dit boek een paar dagen uit heb, weet ik nog steeds niet zo goed wat ik ervan moet vinden. Ik zal mijn bevindingen hieronder toelichten.
Ten eerste: ik kan er echt niet bij dat iemand zijn kinderen weggeeft. Nu wil ik wat genuanceerder zijn, aangezien a) ik geen alleenstaande moeder ben, b) ik niet weet hoe het is om in oorlogstijd te leven en c) ik geen gewelddadige vriend heb. Maar desalniettemin heb ik wel ervaring hoe het is om als kind op te groeien van een alleenstaande moeder en ik kan me er echt totaal geen voorstelling bij maken dat ik, samen met mijn broertje en zusje, zou worden weggegeven als mijn moeder een nieuwe man had leren kennen die ons niet wilde. Dit stuitte me dan ook behoorlijk tegen de borst en dit heeft best lang aangehouden. De eerste 250 pagina's ging namelijk grotendeels hierover. Wat niet echt in de flaptekst naar voren komt, maar wel heel erg in het boek, is dat de moeder van Mavis, Lily Sharples wel voor de meiden strijdt. Zij doet er alles aan om ervoor te zorgen dat de meisjes niet naar een tehuis hoeven en gaat zelf voor ze zorgen. Door een aantal gebeurtenissen, belandden de meiden toch in het Laurel House (een tehuis voor meisjes). Er komen hier veel verhaallijnen samen en heel veel karakters passeren de revue, waarbij elk karakter ook wel weer uniek is. Dit in tegenstelling tot de vrouwen die leiding hebben, ik heb bij hen allemaal hetzelfde beeld in mijn hoofd en hun karakter is hetzelfde: gemeen.
Al met al komen de meiden uiteindelijk in Australië terecht. De laatste 100-150 pagina's spelen zich in een stroomversnelling af. Je volgt als lezer meerdere verhaallijnen en je springt best ver vooruit in de tijd.
Waar ik het verhaal in het eerste deel erg voorspelbaar vond, was dat in de tweede helft voor mij het tegenovergestelde. Het verhaal nam een hoop, voor mij onverwachte wendingen. Dat maakte dat ik daardoor wel erg graag verder wilde lezen.
Daarnaast vond ik de leeftijdskeuze van de twee zusjes, Rita en Rosie, niet helemaal goed. Rita haar karakter, uitspraken en gedachten vond ik totaal niet passen bij een 9-jarig meisje. Nu hoor ik mensen denken: ja, dat komt omdat ze veel heeft meegemaakt. Ja, daar ben ik het tot op zekere hoogte mee eens. Maar... Ik heb mijn vader verloren aan zelfmoord toen ik 8 jaar was en dat maakt je zeker wijzer voor je leeftijd, maar ik was echt niet zoals Rita. Soms had ik het idee dat Rita 15 jaar of ouder was. Daarentegen werd Rosie, van 5, heel klein gehouden. Bij haar dacht ik soms: hoe oud is Rosie, 2?! Daar had naar mijn mening wat meer nuance in gemogen.
Ik snap heel goed waarom mensen dit een ontroerend verhaal vinden en het een goede roman vinden. Voor mij ontbrak echter de balans in het hele verhaal door en sommige stukken vond ik echt ongeloofwaardig. Het frappante is dan wel weer dat ik wel wat tranen in mijn ogen had aan het einde van het verhaal. Vooral Lily draag ik een warm hart toe en ik denk dat zij ervoor heeft gezorgd dat ik het verhaal verder ben blijven lezen.
Rating: ⭐️⭐️⭐️
Auteur: Diney Costeloe
Prijs: 19,99
Uitgever: Uitgeverij de Fontein
Verschijningsdatum: 5 december 2017
Aantal pagina's: 450