Blokkenjongen van Keith Stuart heb ik gekregen als recensie-exemplaar van HarperCollins. Waarvoor veel dank! Lees snel verder om te zien wat ik ervan vond!
Synopsis
Blokkenjongen draait om Alex (dertig-en-een-beetje) en Sam (acht). Alex houdt van zijn vrouw Jody, maar vergeet dat af en toe te tonen. Hij houdt ook van zijn zoon Sam, maar begrijpt hem niet altijd. Want voor Sam is de wereld een puzzel die hij niet in zijn eentje kan oplossen. Er moet iets veranderen. En Alex moet dat initiëren. Dan ontdekken Alex en Sam Minecraft, een wereld waar ze zich allebei comfortabel in voelen. Langzaam maar zeker leren vader en zoon met elkaar communiceren, op een manier die nog niemand eerder had bedacht. Kan een familie die uit elkaar is gevallen zichzelf weer opbouwen, blokje voor blokje?
Intigrerend
Tijdens het lezen van dit boek werd ik meegenomen in de wereld van autisme. De dagelijkse gang van zaken (en de problemen die erbij komen kijken) van het leven met een kind met autisme, was erg goed beschreven. Ik vond het heftig. Ik ken weinig mensen (wellicht wel helemaal niemand) in mijn omgeving die met deze mate van autisme moeten leven. Er werd me een behoorlijke spiegel voor gehouden en ik heb meer begrip gekregen voor mensen in soortgelijke situaties.
Heel integrerend vond ik het feit dat een spel als Minecraft zo belangrijk kan zijn in iemands leven. Een andere wereld waar de regels vastliggen, een plaats welke als veilige haven dient voor iemand als Sam. Een plek waar vader en zoon samen de wereld kunnen verkennen als avonturiers. De manier waarop een kind zijn grootste angsten onder ogen kan komen en daar mee leert omgaan, met vallen en opstaan. Deze aspecten zijn erg goed uitgewerkt in dit boek.
Een lach en een traan
Ik vond het soms wat voorspelbaar, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik heb letterlijk met tranen in mijn ogen gezeten. Ik heb ook hardop gelachen. Dat doet dit boek met je. Het voelde voor mij alsof ik letterlijk in de schoenen van Alex stond. De periodes waarin de wereld onder zijn voeten leeg te zijn weggeslagen. De periode waarin hij zijn zoon écht beter leert kennen. De periode waarin hij zichzelf leert vergeven. De periode waarin hij weer naar de toekomst durft te kijken.
Personages
Ik vond een aantal zaken ook wat minder aan dit boek. Een daarvan was de voorspelbaarheid. Veel zaken kon je van te voren op je klompen voelen aankomen. Vervolgens gebeurde dit ook.
Sommige personages, zoals Emma vond ik wat minder goed uitgewerkt. Ik vond haar onredelijk en zelfzuchtig. Alex was overal de schuld van en dat voelde voor mij niet helemaal oké. Daarnaast vond ik zowel Jody (de vrouw van Alex) als Emma niet altijd heel eerlijk in hun reacties naar Alex. Daar stoorde ik me soms aan.
Eindoordeel
Al met al geef ik dit boek 4 sterren, aangezien ik de emotie en humor in het boek erg goed uitgewerkt. Het verhaal kwam regelrecht mijn hart binnen. De enkele minpunten die ik heb, staan hierboven beschreven.
Ik denk dat het heel goed is om dit boek te lezen als je geïnteresseerd bent in relaties: relaties tussen vader en zoon, tussen twee broers, tussen twee geliefden en tussen twee goede vrienden. Al deze relaties komen aan bod in dit boek. Daarnaast speelt een vreselijke gebeurtenis uit het verleden een belangrijke rol, waarvan ik van mening ben dat zoiets inderdaad de rest van je leven invloed zal hebben.
Wat voor mij het verhaal een extra dimensie gaf, is dat de schrijver zelf een zoon heeft met autisme, dus hij weet waar hij het over heeft. Dat maakt dit verhaal voor mij erg geloofwaardig.
Ben jij benieuwd naar het boek? Klik dan op deze link om een leesfragment te lezen!
★★★★☆
Auteur: Keith Stuart
Uitgeverij: HarperCollins
Prijs: 10 euro
Verschijningsdatum: 13 maart 2018
Geen berichten