Een paar weken geleden kwam het boek Tussenruimte van Vanessa Oostijen uit (23 april 2020). De synopsis sprak me aan vanwege het magisch realistisch aspect. Bij dit soort verhalen kan ik mezelf mee laten slepen. Waarnaartoe? Ik heb geen idee. Vaak blijf ik een beetje gedesillusioneerd achter. Juist dat trekt me aan. Ik ben op Koningsdag begonnen met dit boek en ik had hem dezelfde dag nog uit. Zo’n typische (gevoelsmatige) zondagmiddag besteding. In deze recensie deel ik mijn ervaring met je.
Tussenruimte
Christina en Tom zijn pas getrouwd wanneer voor beiden een unieke kans op hun pad komt: voor trompettist Tom in Tokio, voor papierkunstenaar Christina een belangrijke opdracht voor het Franse modehuis Hermès. Eenmaal aan de andere kant van de wereld, blijkt de beroemde componist die Tom heeft uitgenodigd spoorloos. Alleen in een verlaten woning moet hij zijn innerlijke demonen in de ogen kijken. In de stilte die ontstaat lijkt er ruimte voor iets nieuws. Intussen kan Christina zich helemaal op haar werk storten, verdwijnt Tom stilaan uit het vizier en wordt het steeds onduidelijker wat echt is en wat niet. Wanneer Christina’s overbuurman, de schrijver Martin, steeds nadrukkelijker in haar leven figureert en het hoofdpersonage uit zijn nieuwe roman verdacht veel op Christina lijkt, is het onduidelijk wie de touwtjes in handen heeft. Een onvoorspelbaar, bij vlagen hard, magisch realistisch verhaal, over kiezen voor jezelf en de kracht van verbeelding.
Ruimtelijk denken
Dit is zo’n verhaal dat beetje bij beetje steeds gekker wordt. Als lezer vraag je je continu af: wat is echt? Wat gebeurt er in haar (Christina’s) hoofd? Is dat wat in haar hoofd gebeurt echt? Het deed me in dat opzicht een beetje denken aan Oregon van Jori Stam. Wanneer je de laatste bladzijde omslaat weet je eigenlijk niet zo heel goed meer wat je precies hebt gelezen. Het heeft tijd nodig om op z’n plaats te vallen. Als dat al gebeurt.
Wat ik heel mooi beschreven vond in dit verhaal waren de passies/het werk van beide personages. De manier waarop het werk van de papierkunstenaar werd beschreven was adembenemend. Ik had zo graag gewild dat ik de creaties met mijn ogen kon zien. Hetzelfde geldt voor de trompet kunsten van Tom. De cassettebandjes die Christina vaak beluistert, waarbij zijn klanken hun huis verwarmen geven het verhaal een extra dimensie. Vanessa Oostijen neemt de lezer daarmee heel goed mee in de belevingswereld van kunstenaars. Naast deze twee hoofdpersonages zijn de bijrollen ook erg interessant. De vriend van Tom, die hij opzoekt in Tokyo, blijft heel erg lang mysterieus. Eigenlijk kom je vrij weinig van hem te weten, maar dwaalt hij op de achtergrond rond. Datzelfde geldt voor de buurman van Christina, de schrijver Martin. Vooral zijn rol zorgt voor het magisch-realistische aspect van het verhaal. Hij is een beetje creepy, maar tegelijkertijd ook lief. Een rare combinatie. En dan is er nog Iris, waarover ik verschillende ideeën heb van haar rol in dit verhaal.
Het verhaal wordt geleidelijk aan steeds ingewikkelder en de realiteit valt beetje bij beetje minder goed te onderscheiden van de werkelijkheid. Daarmee laat het de lezer nakijken over wat werkelijkheid en realiteit is, en of hier daadwerkelijk een verschil tussen zit.
De kleine stukjes tekst, waarin Christina het verleden met haar moeder beschrijft zijn ontluikend en indringend. Deze quote vond ik erg mooi en zo waar:
‘Voortaan had ze twee levens: een waarin ze bestond en een ander waarin ze zich haar herinnerde’.
Het feit dat dit boek een debuut is, doet mij verlangen naar meer. Ondanks dat in dit boek de buurman en schrijver Martin ook zegt:
‘Een tweede boek schrijven is veel moeilijker dan een eerste boek, wist je dat?’
En wellicht zit daar een kern van waarheid in.
★★★★☆
Auteur: Vanessa Oostijen
Prijs: 21,99
Uitgever: Uitgeverij Pluim
Verschijningsdatum: 23 april 2020
Aantal pagina’s: 171
Ik wil Uitgeverij Pluim bedanken voor het toesturen van dit recensie-exemplaar.
Geen berichten