Non-fictie · 03-07-2019

Waar we over praten als we over verkrachting praten | Sohaila Adbulali

Voor De club van echte lezers mocht ik dit aangrijpende boek lezen. Ik was dan ook enthousiast toen ik te horen kreeg dat ik was uitgekozen als een van de lezers! Daarom wil ik Atlas Contact en De club van echte lezers nogmaals bedanken voor dit recensie-exemplaar.

1e indruk

Dit boek zou elke vrouw én man moeten lezen! Dit boek gaat een heftig onderwerp als verkrachting niet uit de weg, maar probeert het bespreekbaar te maken. Ik heb enorm veel respect voor het feit dat je zo'n boek kunt en wilt schrijven, aangezien het enigszins een stempel drukt op hoe mensen je zien. Maar de schrijfster is zoveel meer dan die vreselijke gebeurtenis; ze is een enorm sterke vrouw met een zeer belangrijke boodschap!

Synopsis

Als tiener werd Sohaila Abdulali slachtoffer van een groepsverkrachting in Mumbai. Verontwaardigd over de oorverdovende stilte rondom seksueel geweld schreef ze een artikel voor een Indiaas vrouwenblad over haar ervaring. Dertig jaar later dook dit artikel ineens op in de sociale media en ging het wereldwijd viraal.

Abdulali houdt zich al decennialang professioneel bezig met het onderwerp. Verhalen van overlevers, internationaal onderzoek en haar eigen ervaring vormen de basis van 'Waar we over praten als we over verkrachting praten'. Ze onderzoekt hoe we over seksueel misbruik denken, wat we erover zeggen, wat we er níét over zeggen en wat we volgende generaties willen meegeven. ‘Verkrachting trekt niet alleen het licht weg uit het leven van de slachtoffers, maar ook uit elk zinnig gesprek over dit thema. Ik wil weer wat licht binnenlaten’, schrijft Abdulali. Onbevreesd en bedachtzaam geeft ze de aanzet tot een gesprek dat we met elkaar moeten voeren.

Recensie

De eerste woorden die in me opkomen nu ik deze recensie aan het schrijven ben, zijn: indrukwekkend, eerlijk, indringend en persoonlijk. Alsof de schrijfster een dialoog met de lezer aan het houden is. Dit boek weet de aandacht van de lezers stevig vast te pakken en niet meer los te laten. Ik had het boek binnen een mum van tijd uit, ondanks dat het een relatief zwaar en beladen onderwerp is.

Ik merk dat ik in de flow van non-fictie boeken zit, met niet altijd makkelijke onderwerpen. Onlangs las ik het boek Knap voor een dik meisje van Tatjana Almuli en ik wil heel graag binnenkort het boek Honger van Roxane Grey lezen (tip van @bealeest)!

Niet te vergelijken met een onderwerp als Waar we over praten als we over verkrachting praten, maar voor de bewustwording van mezelf en mijn omgeving vind ik het heel waardevol. Om enigszins meer begrip te krijgen voor situaties die mij (gelukkig!) onbekend zijn, zoals in het boek van Abdulali. Het is daarom ook super dat dit soort boeken worden uitgegeven en steeds meer aandacht krijgen!

Een ander groot pluspunt vind ik dat veel (achtergrond)informatie in dit boek is gebaseerd op (wetenschappelijke) artikelen. Dit ondersteunt haar verhaal op een positieve een overtuigende manier.

Bij de consequenties van verkrachting die Sohaila aanhaalt, zie ik overeenkomsten met de consequenties waar mensen mee moeten dealen na een traumatische gebeurtenis. Nu ik voor Platform KANZ me aan het verdiepen ben geweest in dit onderwerp, zoals door het boek Handboek traumatische rouw te lezen, ben ik hier ook wel iets meer gefocust op. Juist daarom denk ik dat het nodig is dat dit soort verhalen niet onder stoelen of banken worden geschoven, maar dat op een eerlijke, soms rauwe, maar wel oprechte manier hierover geschreven wordt.

Wat ik een ander goed punt vond, is dat de schrijfster het volgende bespreekt: de ene situatie is niet erger dan de andere. Vergelijken van verschillende, verschrikkelijke situaties is nutteloos en energieverspilling. Ook geeft ze aan dat hier niemand mee is geholpen. Zulke ingrijpende gebeurtenissen zijn niet met elkaar te vergelijken en zeker niet in de mate van ernst. Wat ik me wel kan voorstellen is dat het soms 'fijn' is om met iemand hierover te kunnen praten die iets soortgelijks heeft meegemaakt. Vaak heb je in een gesprek dan aan een half woord genoeg.

Er was 1 passage wat ik iets te kort door de bocht vond. Dit betreft het feit dat ze zegt dat de dood van een vader (of in het algemeen, een ouder) niet onverwacht is, maar de dood van een kind wel (bladzijdes 200 en 201). Ik snap ergens wat ze bedoelt; ouders normaliter 'over leven' hun kinderen niet. Het is wel goed om de context aan te geven. Ze geeft aan dat het overlijden van haar vader erger voor haar was dan haar verkrachting, ook al is de dood van een vader niet onverwacht en die van een kind wel. Het had van mij iets genuanceerder beschreven mogen mogen worden. Maar aan de andere kant vind ik het ook goed dat ze geen doekjes om zaken windt.

Dit boek bevat een zeer belangrijke boodschap; dit is een boek dat iedere vrouw én man zou moeten lezen.