Ai, de titel van dit artikel is nou niet iets waar ik erg blij van word... Begrijp me niet verkeerd, ik ben enorm dankbaar dat ik in goede gezondheid vandaag 28 kaarsjes mag uitblazen. Maar toch voelt deze 28 dichterbij de 30 dan 27 was. En eerlijk is eerlijk, ik had toch bepaalde verwachtingen (zoals waarschijnlijk vele van jullie) van mezelf als ik 28 zou zijn. De grootste verwachting die ik had, is (nog) niet waargemaakt. Andere dingen, waar ik geen verwachting van had, zijn daarentegen wel realiteit geworden.
Terugkijkend
Ik zal niet de enige zijn die het niet per se leuk vind om ouder te worden. Maar ik kan ook de andere kant zien: het is ook erg mooi als je ouder kan en mag worden! Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, ik vind het spannend om richting de 30, met name specifiek richting de 31 te gaan. Mijn vader is namelijk nooit ouder geworden dan 31. Als kind vond ik dat 'oud'; dan had je je leven wel op orde. Nu weet ik wel beter. Dus het ouder worden in dat perspectief is dubbel voor mij.
Zeker de laatste jaren vond ik het ouder worden ook niet tof, omdat ik voor mijn gevoel erg achter de feiten aanliep. Ik moest nog aan mijn master beginnen op mijn 25e, terwijl de meeste mensen in mijn omgeving toen al klaar waren met hun studie en aan het werk gingen. Door 'verkeerde' studiekeuzes was dit nou eenmaal voor mij de realiteit. Nu zit ik in een fase waarin iedereen om me heen kinderen heeft of krijgt, terwijl ik net twee weken geleden ben begonnen aan mijn eerste baan (een super tof PhD traject). Dit vind ik soms lastig en ik dan denk ik vooral aan de dingen die ik nu niet heb, of de fase in mijn leven waar ik (nog) niet ben - ook al had ik dat wel graag gewild. Ik verlies dan uit het oog wat ik al wel heb en waar ik wel sta.
Zie je dat kleine meisje op de foto hieronder? Deze foto is bijna 25 jaar geleden genomen, ik was toen 3 jaar. Trots dat ik op de foto mocht tijdens het bouwen van het nieuwe huis. Dit meisje kende geen onzekerheden, niet het gevoel achter de feiten aan te lopen. Dat zijn misschien de twee grootste leerpunten voor mij dit nieuwe levensjaar: mijn angsten overwinnen & dankbaar zijn. Ik heb de bewuste keuze gemaakt om een PhD te gaan doen, ik wist namelijk dat ik hier veel over mezelf zou leren. En dat is in de eerste twee weken al gelijk het geval. Maar ik kan geen betere versie van mezelf worden én deze angsten niet onder ogen komen. Ik moet dan altijd denken aan het lied 'I am here' van P!nk. Ik houd in mijn achterhoofd: wat is het ergste dat er kan gebeuren? Staat dit in verhouding tot wat ik al heb meegemaakt?
I am here, I am here
I've already seen the bottom, so there's nothing to fear
I know that I'll be ready when the devil is near
I am here, I am here
All of this wrong, but I'm still right here
I don't have the answers, but the question is clear
Reflectie is goed, maar...
... stilstaan bij waar je nu al staat en wie je nu al bent is soms ook belangrijk. Trots zijn op jezelf, waar je staat, wie je bent en wat je hebt bereikt. En dat is precies wat ik vandaag ga doen. Ik sta stil bij waar ik vandaan kom, hoe ik van dat 3-jarige meisje veranderde in de 28-jarige vrouw die ik nu ben. En dan niet alleen kijkend naar wat ik 'bereikt' heb - waar ik overigens trots op ben! - maar ook kijkend naar de ontwikkeling van mezelf als persoon. Dit klinkt misschien een beetje zweverig, maar ik geloof er sterk in dat je altijd van situaties kunt leren en ik probeer dan ook altijd te kijken naar verbeterpunten. Om uiteindelijk de beste versie van mezelf te worden.
En dan is de vraag natuurlijk: hoe ga ik mijn verjaardag vieren? Uiteten - iets waar ik erg van houd - gaat de komende weken niet lukken. Dus naast een taartje eet ik vanavond patatjes en drink ik champagne. Dat dinertje buiten de deur, dat komt wel weer!
P.S. Het terugkijken op het voorgaande jaar (of jaren), is iets wat ik eigenlijk elke verjaardag doe. De ene keer sta ik hier langer bij stil dan de andere keer. Ik denk dat het feit dat de laatste tijd het thema zelfmoord veel in de media is, eraan heeft bijgedragen dat het deze keer meer was dan 'normaal'.
Onlangs kwam Merlijn Kamerling's boek uit en op maandag 5 oktober verscheen de documentaire Antonie & Merlijn: 10 jaar later. Milou Gevers heeft een documentaire gemaakt over kinderen (in de basisschoolleeftijd), die een van hun ouders zijn verloren door zelfmoord. Deze documentaire is op zaterdag 24 oktober voor iedereen te bekijken (een tip!).
Dit thema blijft terugkeren in mijn leven. Ik heb er best lang moeite mee gehad, omdat ik niet wilde dat alleen dit gegeven mij als persoon zou definiëren. Alleen, hoe ouder ik word, hoe meer ik ga beseffen wat voor invloed dit heeft gehad om mijn kindertijd en dus ook op mijn verdere leven. Dit is een persoonlijk proces, maar ook eentje waar verhalen van andere 'lotgenoten' bij kunnen helpen.
Zoals sommigen van jullie weten ben ik vorig jaar een initiatief gestart, platform KANZ. Dit heb ik vervolgens on hold heb gezet toen ik ging afstuderen (en starten met een PhD). Maar het blijft terugkomen en ik heb toch weer ideeën om hier iets mee te gaan doen. Hopelijk binnenkort meer hierover.
Reactie schrijven