De keuze voor het moederschap - een vanzelfsprekendheid?

Afgelopen dinsdag 12 maart is het boek De twijfelmoeder van Patricia de Ryck uitgekomen bij HarperCollins Holland. Benieuwd naar mijn recensie over het boek De twijfelmoeder? Klik dan op deze link!

Voor de blogtour mocht ik een persoonlijk artikel schrijven, over mijn eigen kinderwens en de issues die hierbij komen kijken. Hieronder kun je hierover verder lezen!

Eigenlijk alle punten die ik hier  met jullie ga bespreken, worden ook aangehaald in het boek De twijfelmoeder. Wil je meer lezen over hoe andere mensen hierin staan, zorg dan dat je De twijfelmoeder gaat lezen!

Ik heb altijd van baby's en kinderen gehouden. Ik heb in mijn jeugd veel opgepast, wat ik erg leuk vond. Ik had altijd het idee dat ik rond mijn 25e getrouwd zou zijn en 1 à 2 kinderen zou hebben. Anno 2019 is dat (nog) niet helemaal gelukt. Hoe denk ik nu over het ouderschap? Wat betekent moeder worden voor mij? Allemaal vragen die ik mezelf stel en ik denk dat veel meer vrouwen hiermee bezig zijn. 

Carrière 

Zoals de meeste van jullie wel weten heb ik er heel lang over gedaan om tot een juiste studiekeuze te komen. Dat betekent dat ik tot op heden nog steeds niet klaar ben met mijn studie. Ik ben 27 als ik straks klaar ben met mijn master en ik zou dan graag beginnen met werken - ik ben niet voor niets zo lang aan het studeren geweest. Daarnaast wil ik ook graag aan het werk, ik ben het studeren al best wel zat. 

Maar als ik daarvan uit ga, hoe wil ik het dan met kinderen gaan doen? Ik zie het niet voor me mijn kinderen de hele week naar de opvang te brengen. Ik weet dat het voor heel veel situaties eenmaal zo is, bewust of onbewust. Maar thuisblijven heeft ook consequenties. Ik zou dan minder - of helemaal niet - moeten gaan werken.

Dit schrijf ik vanuit het perspectief dat ik nu geen kinderen heb. Dit kan - en hoogstwaarschijnlijk zal - veranderen als ik zelf wel in die situatie zit. 

Misschien ben ik ook wel teveel aan het wachten 'op het juiste moment'. Zo'n moment gaat zich niet vanzelf aandienen, er is altijd wel iets waarvan ik vind dat ik/we niet op orde hebben. 

Ondanks dat ik carrière heel leuk en belangrijk vind, zou ik me niet kunnen voorstellen dat ik het krijgen van kinderen hiervoor zou opgeven. Het hebben van een gezin vind ik namelijk enorm waardevol en belangrijk. 

Bagage

Vooral dit onderdeel, alsmede de vraag 'zou ik een goede moeder zijn', zijn aspecten die mij het meest laten twijfelen of ik wel moeder wil worden. Met bagage bedoel ik de jeugd die ik heb gehad, op jonge leeftijd je vader verliezen door zelfmoord heeft heel veel consequenties op zowel de korte als lange termijn. Ik denk vooral dat dat laatste voor veel mensen moeilijk te begrijpen of te bevatten is, maar voor mij is dit een bijna dagelijkse struggle. Hierin zoek ik mijn weg, praat ik met mensen die belangrijk en dierbaar voor mij zijn en komt het wel goed. Daar ben ik echt van overtuigd, maar het zomaar kinderen 'nemen', zoals ik sommige mensen weleens hoor zeggen, kan ik niet bij. Sowieso ben ik van mening dat je kinderen krijgt en niet neemt. Daarnaast is dit voor iedereen heel persoonlijk en moet ieder voor zichzelf zijn of haar eigen weg bewandelen. Het enige wat ik er echt over kan zeggen is dat het heel goed is om dit soort zaken in ieder geval met je partner op een eerlijke en veilige manier te bespreken. 

Zou ik een goede moeder zijn?

Dit is echt iets waar ik heel lang mee heb geworsteld en soms nog steeds wel mee worstel. Het heeft te maken met bovenstaande kopje bagage en ik denk een onzekerheid die veel vrouwen (en misschien ook wel mannen) zullen herkennen. Ik voel de verantwoordelijkheid voor zijn kleintje enorm. Volledig afhankelijk en hulpeloos komt het ter wereld en als ouders ben je hier verantwoordelijk voor. Ik kan me er nog geen voorstelling van maken. Het lijkt me zowel heel waardevol en betekenisvol, als beangstigend. Ondanks deze twijfels weet ik wel dat ik al mijn liefde aan mijn kinderen zou (willen) geven!

Eigen vrijheid opgeven

Hier hoor ik zoveel mensen over. Sinds ze kinderen hebben, hebben ze geen tijd meer voor zichzelf, zeker de eerste periode niet. Ik heb me daar nu zo op ingesteld, dat ik waarschijnlijk denk: oh het valt best mee. Het is natuurlijk altijd je eigen referentiekader van waaruit je situaties beoordeelt. Ik heb het idee dat het zwaar gaat worden, dat er geen roze of blauwe wolk is. Maar aan de andere kant heb ik ook heel sterk het gevoel dat het zoiets bijzonders is, dat ik heel dankbaar zou zijn als het ons gegeven is. 

Ik ben er echt van overtuigd dat je je verwachtingen juist moet hebben voor zover dat kan. Niet te rooskleurig, maar zeker ook niet te negatief. Ik heb het idee dat je er zoveel meer voor terug krijgt dan wat het je kost, daargelaten dat je kindje gezond is en dat er geen andere, nare omstandigheden zijn. Want daar kan ik me echt geen voorstelling van maken en lijkt me zo intens heftig...

Als ik mijn verloofde met kinderen zie, dan...

Smelt, smelt en smelt ik. Ik denk dat het voor vrouwen extra lastig is als hun partner heel graag kinderen wil en jij als vrouw daar nog helemaal niet zeker over bent. Ik las in het boek van De twijfelmoeder dat mannen die geen kinderwens hebben binnen een aantal jaar toch een kindje hebben. Tegenovergestelde is juist niet waar; een stel waarvan de vrouw geen kinderwens heeft, blijven relatief vaker kinderloos. 

Binnen je relatie is het zo ontzettend belangrijk dat je hierover blijft praten. Meningen en standpunten kunnen gedurende de tijd, om wat voor reden dan ook, veranderen. Ik ben heel blij dat mijn vriend en ik hier hetzelfde over denken. Alhoewel ik het idee heb dat hij er al wel meer klaar voor is dan ik. 

Ik ben heel benieuwd naar jouw visie op dit onderwerp. Als je je veilig en vrij voelt om het met me te delen, laat dan hieronder een comment achter. Je mag me ook altijd privé een mail sturen, zodat we er nog verder over kunnen kletsen.