YA · 09-06-2019

Ik geef je de zon | Jandy Nelson

Allereerst wil ik jullie voorstellen aan een nieuwe gastblogger op Buiten het Boekje: Ilona!

Ilona is 18 jaar en is net op kamers gegaan in Enschede, waar ze in september zal beginnen met de studie Technische Geneeskunde. Ze verslindt boeken alsof het niks is en zo nu en dan zal ze haar bevindingen met ons delen op Buiten het Boekje. Laat vooral weten wat je van haar artikeltjes vindt door een comment achter te laten. Vinden wij leuk!

Dit boek heb ik een tijd geleden gekocht bij Waanders in de Broeren. Het viel op door alle vrolijke kleuren op de kaft. Normaal gesproken lees ik vooral thrillers met donkere, grimmige kaften. Voor mij was dit dus buiten het boekje gaan ;). In deze recensie lees je hoe dat is bevallen.

Eerste indruk

Allereerst moest ik erg wennen aan de schrijfstijl. Er zitten vaak hele lange zinnen in, waardoor je af en toe de draad kwijt bent. De schrijfster maakt ook veel gebruik van verbeelding en metonymia's. In het begin van het boek zorgde dat er dan ook voor dat het soms wat lastig te volgens was - althans, voor mij. Na het lezen van dit boek is het duidelijk geworden dat dat juist een bijdrage levert aan hoe je het verhaal beleeft.

Ik geef je de zon is daarom een erg interessant boek, waar je na het lezen een goed gevoel aan overhoudt.

Synopsis

We waren allemaal op weg naar elkaar toe en lagen op ramkoers. Wat er ook ging gebeuren, misschien is het gewoon de bedoeling dat bepaalde mensen in hetzelfde verhaal voorkomen.

Recensie

De synopsis is erg kort en daardoor had ik geen idee wat ik kon verwachten. Het eerste deel van het verhaal van Noah was lastig om doorheen te komen. Aan de manier van schrijven moest ik wennen en het bleef lang onduidelijk waar het boek over ging. Als het verhaal van Jude begint, loopt het soepeler en ontstaan er verbanden tussen de twee verhalen; dat zorgt voor meer duidelijkheid. De verhalen van Noah en Jude wisselen elkaar steeds af. Ook dit is in het begin lastig, omdat het nog niet helemaal duidelijk was wat de verhalen met elkaar te maken hadden. Later in het boek zorgt het voor een spannend effect en zorgt het er ook voor dat het moeilijk is om niet verder te lezen.

Wat voor mij een sterk punt uit het boek is, zijn de strugglesvan Noah over zijn gevoelens voor jongens. Het wordt al snel duidelijk gemaakt dat Noah op jongens valt. Rond bladzijde 275 staat een stuk geschreven wat mij heel erg aangreep. Noah is dan met een jongen die hij leuk vindt. Er gaan een aantal dingen fout en dan wordt de enorme stress en paniek omschreven die de jongen voelt als iemand het te weten zou komen. Dit is natuurlijk niet alleen voor Noah een moeilijk punt, maar het is iets waar veel meer mensen mee strugglen. Ik denk dat de schrijfster het op een goede manier geschreven heeft, waardoor je beter begrijpt hoe hij zich voelt. Het lijkt me zo heftig om dit op deze manier mee te maken.

In het eerste deel van het boek blijven de personages een beetje oppervlakkig. Dat werd vanaf de tweede helft van het boek veel beter. Je kunt je dan beter identificeren met de personages. Ook worden de gevoelens op zo'n manier omschreven dat je hetzelfde voelt. Hiervan is vooral aan het eind sprake, wanneer alles op zijn plek valt.

Het lot en de liefde staan centraal in dit boek. In de synopsis gaat het ook over het lot en het komt vaak terug in het boek. In het boek wordt het niet persé het 'lot' genoemd, maar zijn het vooral de geesten van hun oma en moeder die bepaalde dingen proberen te sturen en waardoor mensen uiteindelijk bij elkaar komen. Dat is wel iets waar je van moeten houden. Ik vind niet dat de schrijfster het er te dik bovenop legt. Het komt daardoor, ook al gaat het over geesten, niet erg nep over. Het geeft juist een goed gevoel; je komt altijd op de juiste plek, hoe de weg er naar toe ook loopt.

Ik vind dat de schrijfster op een eigen manier een heftig verhaal vertelt. Door haar manier van schrijven en de twee verschillende verhaallijnen blijf je geboeid tot het einde. Het enige minpunt vind ik dat het in het begin te onduidelijk is waar het verhaal naar toe gaat. Daarom geef ik het 4 sterren.